Wyznania maszyny czytającej

Wisława Szymborska

Wyznania maszyny czytającej

Ja, Numer Trzy Plus Cztery Dzielone Przez Siedem,

słynę z rozległej lingwistycznej wiedzy.

Zdążyłem już rozpoznać tysiące języków,

jakimi w swoich dziejach

posługiwali się wymarli ludzie.

Wszystko, co zapisali swoimi znakami,

mimo że przywalone warstwami katastrof,

wydobywam, odtwarzam

w pierwotnej postaci.

To nie przechwałki —

czytam nawet lawę

i kartkuję popioły.

Objaśniam na ekranie każdą wzmiankowaną rzecz,

kiedy ją wykonano,

i z czego, i po co.

A już zupełnie z własnego rozpędu

badam niektóre listy

i poprawiam w nich

błędy ortograficzne.

Przyznaję — pewne słowa

sprawiają mi trudność.

Na przykład stanów zwanych „uczuciami”

nie potrafię jak dotąd wytłumaczyć ściśle.

Podobnie z „duszą”, wyrazem dziwacznym.

Ustaliłem na razie, że to rodzaj mgły,

rzekomo od śmiertelnych organizmów trwalszy.

Jednak największy kłopot mam ze słowem „jestem”.

Wygląda to na czynność pospolitą,

uprawianą powszechnie, ale nie zbiorowo,

w praczasie teraźniejszym,

w trybie niedokonanym,

choć, jak wiadomo, dawno dokonanym.

Tylko czy to wystarcza jako definicja?

Mam na łączach burczenie i śrubek zgrzytanie.

Mój guzik do Centrali kopci zamiast świecić.

Poproszę chyba o braterską pomoc

kumpla Dwie Piąte Zera Łamane Przez Pół.

To wprawdzie znany wariat,

ale ma pomysły.