Laurka noworoczna

Zuzanna Ginczanka
Laurka noworoczna

młodemu architektowi

Jest ci teraz taki sobie rok: 1933 ­­­­­­­­­–

oglądają się starzy za siebie: „jak to czas prędko w dawność przeleciał”;

a ja myślę sobie, że prędko 1934,

i że pewnie siedzisz przy biurku i ożywiasz logarytmy martwe –

Masz ty pewnie szklane kątomierze

i stalowy rozdwojony cyrkiel

i na białym, gładkim papierze

chcesz proporcję tajemnicza wykryć –

rosną linie płasko-nieruchome,

rosną ściany snobizmowi i nudzie:

pewnie uczysz się budować domy,

w których kiedyś będą się kłócić –

Wiem: umieścisz na domu fasadzie

arcyultranowoczesne kółka

i po długiej z samym sobą naradzie

pomalujesz na czerwono deszczułki;

będą stały twej poezji w poprzek,

twoje domy ludne – a puste

i otrzymasz pochwałę, żeś dobrze

nad łazienką wybudował ustęp. –

A ja myślę sobie: tak, tak – są przemijań niepisane prawa;

głupio byłoby jadać i spać, gdyby czas wciąż na miejscu zostawał –

Prędko będzie rok 34,

ale był rok 32 –

a 32 jak narty

pozostawił po sobie dwie smugi

(jedną w myślach pozostawił tobie –

drugą krwi mej pozostawił we mnie)

będą szlaczyć się smugi obie,

póki wiatr ich nie zliże zupełnie.

Zatoczyłeś pod niebo łuk

serca cyrklem zakreśliłeś mnie w koło.

A czy teraz byś jeszcze mógł

tyle cudów wbudować w słowo?

A czy teraz jeszcze byś mógł

zmierzyć świat pod kątem miłości

i konstrukcję sztuczek i sztuk

dni rozpiętrzać piękniej i prościej?

No – a wtedy umiałeś mnie zliczyć

tą miłością, której byłeś wart –

no – a wtedy byłeś budowniczym

zamków na lodzie i domków z kart.

Niechże ciebie teraz nauczą melancholię cegłą obtoczyć –

lub pogańczo serdeczne świątynie tak jak dawniej wnosić w mych oczach –

niech nauczą tęsknoty krużganki z serc rozwijać jak w piosenkach rozmaryn

i ekierką logiczną i prostą odbudować namiętność z rozwalin –

26 XII