Wiosna

Wybrane wiersze dotyczące wiosny.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Krokusy

Krokusy wyskakują z ziemi

jak wiolinowe nuty,

a panny się chylą nad niemi

i z nut układają bukiety.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Ogród

Gdy wiosna zaświta,

jest w ogrodzie raz ciemniej, raz jaśniej.

Wciąż coś zakwita, przekwita.

Wczoraj kwitło moje serce. Dziś jaśmin.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Wiosna-lwica

Wiosna-lwica wysuwa zielone pazury
i dziką wonią kwiatów

pragnienie wyraża...

Wielkim skokiem uderza

o pręty z żelaza,

za którymi Los-strażnik

przystanął, ponury.

Sarknął piorun - to lwica

burzy się i złości -

błysnął maja zielenią

wzrok jej umęczony.

Na jesieni przycichnie -

wciągnie zielne szpony,

siwiejąc po samotnym

wybuchu miłości.

 

Krzysztof Kamil Baczyński 

Wiosna

Liście skłębione słońcem
w okno zielenią się pchają,
liście wytrysłe smugami
drzew wiosennego raju.
Słońce się tarza po murach
krwawiące plamą cegieł;
park - zieleniasta góra
w niebo
alei szeregiem
wystrzelił. 

Leopold Staff

Deszcz wiosenny

W tle nieba, gdzie jest więcej srebra niż błękitu,

puch pierwszych liści dymem zielonym się pieni

i jedynie nalotem lekkim malachitu

odróżnia czas przedwiośnia od szarej jesieni.

Zaspany i niemrawy, nudny dzień powszedni,

cierpliwy jak dorożkarz na miejskim postoju,

ma w sobie uroczystą nutę przepowiedni

czegoś, co się jak święto rodzi w niepokoju.

Wiatr niesie chmury, zwiastun ulewy wysłańczy,

co drzewa w tłum chorągwi rozwinie bogaty:

deszcz majowy srebrnymi stopami już tańczy

na ziemi od rzęsistych kropel piegowatej.

Kazimierz Wierzyński

Zielono mam w głowie

Zielono mam w głowie i fiołki w niej kwitną,
Na klombach mych myśli sadzone za młodu,
Pod słońcem, co dało mi duszę błękitną
I które mi świeci bez trosk i zachodu.

Obnoszę po ludziach mój śmiech i bukiety
Rozdaję wokoło i jestem radosną
Wichurą zachwytu i szczęścia poety,
Co zamiast człowiekiem, powinien być wiosną.

Kazimierz Wierzyński

Wieczór w bzach

Wiosenny wiatr mię bzami owiał,
Trąciłaś ogród lekkim ruchem,
Twój płaszcz przygasnął, poliliowiał
I stał się kolorowym puchem.

Zmierzch ci jak pająk na sukienkach
Koronki w dzwonki wyhaftował,
Jak pióro senne po mych rękach,
Po twarzy twój przepływa owal.

W latarniach ulic drżą motyle,
Ciemnieje dal i gra bezkreśnie;
Mglisz się, zanikasz w świateł pyle,
Rozwiewasz mi się w bzach, jak we śnie. 

Krzysztof Kamil Baczyński

Śpiew na wiosnę

Mosty tych przedmieść zielonych,

jakże ich wiele, jak dudnią od koni -

- siwe i karę konie z pogoni

za mną, za wiosną, za tonem.

Jakże ich wieie, wzbierają i coraz

sypią jak płatki, jak ptaki podków.

Jasna, niedzielna, zwierzęca to pora

na szyjach słodko zwinięta jak kot.

Wyrój z błękitu. Ileż obłoków!

Ptaki zielone trzeszczą spod pokryw.

W lotnych ulotnie badylach pokrzyw

sypią się płaskie łuski potoku.

Małe dziewczynki biegną. Od sukien

bieli, anieli, uskrzydla się obraz,

ziemia odpływa spod nieba jak łukiem.

Słońce dojrzałe jak jabłko obrać!

Dłonie na wodę: piaski i pluski,

w kroplach twarzyczki wyklutych piskląt.

W rybiej, przejrzystej łódeczce łuski
płyniesz przeze mnie stalową wisłą.  

Franciszek Karpiński

Do Justyny [Tęskność na wiosnę]

Już tyle razy słońce wracało,

I blaskiem swoim dzień szczyci;

A memu światłu cóż to się stało,

Że mi dotychczas nie świeci?

Już się i zboże do góry wzbiło,

I ledwie nie kłos chce wydać;

Całe się pole zazieleniło:

Mojej pszenicy nie widać!

Już słowik w sadzie zaczął swe pieśni,

Gaj mu się cały odzywa;

Kłócą powietrze ptaszkowie leśni:

A mój mi ptaszek nie śpiewa!

Już tyle kwiatów ziemia wydała

Po onegdajszej powodzi;

W różne się barwy łąka przybrała:

A mój mi kwiatek nie schodzi!

O wiosno! Pókiż będę cię prosił,

Gospodarz zewsząd stroskany?

Jużem dość ziemię łzami urosił:

Wróć mi urodzaj kochany! 


Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Wiosna

Pójdę w park rozszumiały w przedwiosennej trwodze,

z piórkami traw wschodzących w podścielisku chorem,

z myślą, że spotkam kogo na klonowej drodze

i że nie będę smutna powracać wieczorem...

Że miłościwa Wszechmoc, co martwe ożywia,

i dla mnie cud uczyni za mglistą oddalą -

dziś, gdy pachną wpółsenne zbudzone igliwia,

i te kwiatki, na które patrząc, łzy nas palą...

Pójdę w poszumie ciepłym z drzew łamanym krzykiem,

z obracanymi wichrem strąkami z rdzy martwej,

siąść na ławce w litery ciętej scyzorykiem

ręką, co miała może prostotę i żar twej.

Lecz nie doczekam ciebie, mój szary przechodniu,

bo ty nie możesz widzieć, że łzy z ócz mych cieką...

boś zajęty po prostu czym innym, daleko,

bo próżno zwykle czeka, kto czeka dzień po dniu...

Kazimierz Wierzyński 

Wiosna i wino

Wiosna i wino: dwa płuca oddechem

Młodym wezbrane i w ślepym zachwycie

Wyśpiewujące pogańskim swym śmiechem

Ziemię, panteizm, człowieka i życie.

Wiosna i wino: dwie wargi, co swymi

Pocałunkami mieszają sny w głowie,

Że się zawraca do góry i dymi!...

O, przyjaciele! Piję wasze zdrowie!

Julian Tuwim

Wiosna. Dytyramb

Gromadę dziś się pochwali,

Pochwali się zbiegowisko

I miasto.

Na rynkach się stosy zapali

I buchnie wielkie ognisko,

I tłum na ulice wylegnie,

Z kątów wypełznie, z nor wybiegnie

Świetować wiosną w mieście,

Świętować jurne święto.

I Ciebie się pochwali,

Brzuchu na biodrach szerokich

Niewiasto!

Zachybotało! - - Buchnęło - - i płynie - -

Szurgają nóżki, kołyszą się biodra,

Gwar, gwar, gwar, chichoty

Gwar, gwar, gwar, piski,

Wyglancowane dowcipkują pyski,

Wyległo miliard pstrokatej hołoty,

Szurgają nóżki, kołyszą się biodra,

Szur, szur, szur, gwar, gwar, gwar,

Suną tysiące rozwydrzonych par,

- A dalej! A dalej! A dalej!

W ciemne zieleńce, do alej,

Na ławce, psiekrwie, na trawce,

Naróbcie Polsce bachorów,

Wijcie się, psiekrwie, wijcie,

W szynkach narożnych pijcie,

Rozrzućcie więcej "kawaleryjskich chorób"!

A!! będą później ze wstydu się wiły

Dziewki fabryczne, brzuchate kobyły,

Krzywych pędraków sromotne nosicielki!

Gwałćcie! Poleci każda na kolację!

Na kolorowe wasze kamizelki,

Na papierowe wasze kołnierzyki!

Tłumie, bądź dziki!

Tłumie! Ty masz RACJĘ!!!

O, zbrodniarzu cudowny i prosty,

Elementarne, pierwotnie wspaniały!

Ty gnoju miasta, tytanicznej krosty,

Tłumie, o Tłumie, Tłumie rozszalały!

Faluj straszliwa maso, po ulicach,

Wracaj do rogu, śmiej się, wiruj, szalej!

Ciasno ci w zwartych, twardych kamienicach,

Przyj! Może pękną - i pójdziecie dalej!

Powietrza! Z tych zatęchłych i nudnych facjatek

Wyległ potwór poróbczy! Hej czternastolatki,

Będzie z was dziś korowód zasromanych matek,

Kwiatki moje niewinne! Jasne moje dziatki!

Będzie dziś święto wasze i zabrzęczą szklanki,

ze wstydem powrócicie, rodzice was skarcą!

Wyjdziecie dziś na rogi ulic, o kochanki,

Sprzedawać się obleśnym, trzęsącym się starcom!

Hej w dryndy! do hotelów! na wiedeński sznycel!

Na piwko, na koniaczek, na kanapkę miękką!

Uśmiechnie się, dziewczątka, kelner wasz, jak szpicel,

Niejedną taką widział, niejedną, serdeńko...

A kiedy cią obejmą śliskie, drżące łapy

I młodej piersi chciwe, szybko szukać zaczną,

Gdy rozedmą się w żądzy nozdzra, tłuste chrapy,

Gdy ci kto pocznie szeptać pokusę łajdaczną -

- Pozwól!!! Przeraź go sobą, ty grzechu, kobieto!

Rozdzicielko wspaniała! Samico nabrzękła!

Olśnij go wyuzdaniem jak złotą rakietą!

"Nie w stylu" będziesz - trwożna, wstydliwa, wylękła...

Wiosna!!! Patrz, co się dzieje! Toć jeszcze za chwilę

I rzuci się tłum cały w rui na ulicę!

Zośki z szwalni i pralni, "Ignacze", Kamile!

I poczną sobą samców częstować samice!

Wiosna!!! Hajda! - pęczniejcie! Trujcie się ze sromu!

Do szpiatalów gromadnie, tłuszczo rozwydrzona!

Do kloak swoje bastarzęta ciskaj po kryjomu,

I znowu na ulicę, w jej chwytne ramiona!!!

Jeszcze! Jeszcze! I jeszcze! Zachłannie, bezkreśnie!

Rodźcie, a jak najwięcej! Trzeba miasto silić!

Wyrywajcie bachorom języki boleśnie,

By gdy w dół je życicie nie mogły już kwilić!

Wszystko - wasze! Biodrami śmigajcie, udami!

Niech idzie tan lubieżnych podnieceń! Nie szkodzi!

Och, sławię ja cię, tłumie, wznisłymi słowami

I ciebie, Wiosno, za to, że się zbrodniarz płodzi!